Friday, September 23, 2005
De begroting en de oppositie
De kabinetsbegroting, zoals gewoonlijk weken van tevoren al uitgelekt, is nu binnen en besproken. Verrassend goed nieuws is de voorspelling, hoewel wat optimistisch misschien, van economische groei voor volgend jaar: 2.5%. Da's het beste resultaat sinds 2000 en bovendien bepaald beter dan de Europese Unie gemiddeld doet (met de uitzondering van Ierland en het VK, die consistent goed functioneren). Het moet dan ook gezegd worden dat ik de reactie hierop van de oppositiepartijen bepaald magertjes vond. Het gezeur over "en de minima dan??" van de PvdA en SP lijken zo langzamerhand een soort automatisme te worden, en het kwam er dan ook bepaald iets te routineus uit. Nu is het zeker terecht om aan de minima te denken, begrijp me niet verkeerd, maar de vervelende gewoonte van beide partijen op het moment om op werkelijk alles wat een andere partij voorstelt zo met de minima te gaan leuren alsof dat een soort "Uit de gevangenis zonder te betalen"-kaart is begint mij bepaald te keel uit te hangen. Hoezo de minima? Wat is het verband dan, en hoezo is dat het enige wat je bij deze centrum-rechtse begroting aan kanttekeningen hebt? Het komt zo toch nauwelijks overtuigend over.
Nog erger (en teleurstellender) was de respons van GroenLinks, die bij monde van Halsema niet verder kwam dan het zo mogelijk nog afgezaagdere "neo-conservatisme" van het beleid aan te vallen, daarbij noch een werkbare definitie van dit overgebruikte begrip leverend noch aan te geven wat het verband is met een verder vrij onopvallende begroting. Haar verdere betoog bij de Algemene Politieke Beschouwingen over hoe het kabinet "een tweedeling" kiest voor Nederland roept herinneringen op aan de jammerlijk falende campagne van presidentskandidaat John Kerry in de Verenigde Staten in 2004, die ook als breekpunt probeerde te schermen met de "Two Americas" van arm en rijk die hij meende waar te nemen. Het is kennelijk de progressieven (al mag je Kerry daar nauwelijks toe rekenen), die ik toch een warm hart toedraag, helaas nog steeds niet duidelijk dat mensen óók bij linkse partijen meer onder de indruk zijn van werkelijke standpunten en inhoudelijk beleid dan het losjes slingeren van talking points, in het bijzonder als dit ook nog eens de talking points zijn die bij de campagne in 1992 ook al gebruikt werden. Op deze manier verloopt het nog eens net als met Kerry: een rechtse potentiële regering die zó duidelijk incompetent en infantiel is dat ze moeiteloos verslagen zou moeten worden, wordt toch gekozen, uitsluitend omdat de kiezers het voortdurende inhoudsloze gedram van de progressieve tegenkandidaten zo zat zijn dat ze nog liever een idioot aanstellen dan een haperende grammofoonplaat. En dat is toch zonde.
Saturday, September 10, 2005
De SGP onder vuur
Verrassend is de uitspraak van de Haagse rechtbank tegen de staat en de SGP aangaande de vrouwendiscriminatie bij deze partij. Kennelijk wordt een toch vooral principiëel bedoeld verdrag als het internationaal Verdrag Tegen Vrouwendiscriminatie hier beschouwd als een autoritatieve bron voor rechterlijke revisie. Dat een dergelijk verdrag van toch mineur belang een dergelijk serieuze stap mogelijk kan maken is des te verbazender als je je bedenkt dat de Nederlandse Grondwet wèl actief het afdwingen van die Grondwet tegen de formele wetgeving verbiedt. Dus basisrechten zoals in onze Grondwet geformuleerd zijn/horen te zijn kunnen niet worden afgedwongen, maar een verdrag als deze met een dermate groot gebakken lucht-gehalte wel.
Gelukkig is de uitspraak ook niet zo drastisch dat dit een verbod van de SGP op zou leveren. Wel wordt echter de staatssubsidie ingehouden, hetgeen kennelijk (volgens de nieuwsberichten) ongeveer twee-derde van het inkomen van de partij is. Ik ben net zo weinig aanhanger van de vrouwonvriendelijke opstelling van de SGP als enig ander zinnig mens, maar niettemin moet het toch duidelijk zijn dat men niet de ene partij subsidie kan gaan geven en de ander niet omdat men van de ander de standpunten niet leuk vindt. Dat het de rechterlijke macht hier is die dat beslist en niet de wetgevende of uitvoerende is dan iets acceptabeler, maar nog vind ik het teleurstellend vanuit politiek-filosofisch oogpunt.
Geluk bij een ongeluk is dat het bij velen nu wel de vraag oproept, waarom er überhaupt eigenlijk subsidie wordt verleend aan politieke partijen. Als je er over nadenkt heeft een dergelijke subsidie slechts één effect: het verleent partijen die al gevestigd zijn een voordeel ten opzichte van nieuwkomers, want de subsidie neemt drastisch toe per hoeveelheid zetels en leden. Ik zal nog zo vriendelijk zijn om de opstellers van de nieuwe Wet Subsidiëring Politieke Partijen (Juni 2005) niet van kwade bedoelingen te verdenken, maar dit is wel het effectief resultaat. Ware er geen subsidie voor enige politieke partij, dan zou telkens weer elke partij afhankelijk van de publieke steun van het moment een gelijke strijd moeten voeren.
Saillant detail: in de Senaatsdiscussie over de wetswijziging in 2005 betreffende dit onderwerp was SGP-senator Holdijk, mede sprekend namens de ChristenUnie, van mening dat het "beter zou zijn als de politieke partijen financieel geheel onafhankelijk kunnen opereren".
Tuesday, September 06, 2005
Van der Laan versus de NPS
Met stijgende verontwaardiging las ik op de website van RTL Nieuws de uitspraken van vooraanstaande politici aangaande de dreigende opheffing van de publieke omroep NPS. Sinds jaar en dag is de NPS de enige omroep die enige moeite doet om programma's te maken die van hoge kwaliteit zijn en een wat diepgaandere aandacht besteden aan hun thema, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de pathetisch zwakke programmering van de TROS (die twee jaar geleden in hun zelf-evaluatie het nog presteerden te beweren dat er "te weinig drama en comedy" op de publieke omroep was, hetgeen nu juist gaat worden afgeschaft wegens gebrek aan nut, en dat "verbetering" van hun eigen programmering "kwalitatief en kwantitatief nauwelijks mogelijk zal zijn"), of bijvoorbeeld de wanhopig mislukte NMO, dat zelfs door Rifberbers nog als beneden hun niveau wordt ervaren. Dit betekent dat in verhouding de andere publieke zenders er slecht voor lijken te staan, en als zij er slecht voor staan dan moet er door de regering worden ingegrepen. Dus wat verzint nu onze Van der Laan? Afschaffen die NPS! Dat daarbij de programma's Nova en Buitenhof, de meest diepgaande van alle Nederlandse politieke kritische programmering, ook zullen verdwijnen is dan ook de oppositie niet ontgaan.
Nu is het kabinet altijd van mening dat er meer marktwerking noodzakelijk is in de publieke sectoren, en televisie is daarop geen uitzondering. In het kader van deze marktwerking heeft men dus, wat in theorie niet onlogisch is, besloten dat de pure entertainment zoals soap-series en dergelijke voortaan alleen nog op de commerciële zenders thuishoort. De publieke omroep moet dan gaan leren zichzelf te bedruipen door een kwalitatief hogere programmering te leveren en zo die doelgroep aan te spreken die kennelijk wel televisie kijkt de hele dag maar toch ook allerlei intellectueel verantwoords verwacht. De dalende trend in de STER-inkomsten, waar Van der Laan ook uitstekend van op de hoogte is, maakt dit er niet makkelijker op voor de verschillende omroepen. Dat wordt dus snoeien. Wat besluit nu Van der Laan? Laten we de na het journaal meest gewaardeerde politieke programmering helemaal afschaffen! Dat zal de reclame-inkomsten echt ten goede komen! Tenslotte betalen in het parallelle universum waar het CDA in leeft bedrijven altijd liever om reclame te mogen maken bij programma's die niemand kijkt dan succesnummers en entertainment, nietwaar?
Wat zegt nu onze Staatssecretaris hierop? "Vanaf september heeft de raad van bestuur extra middelen in handen om die tendens te keren. Ze weten al maanden dat er een dalende trend zit in de STER-inkomsten, dus ze hadden zich erop kunnen voorbereiden door goede programma's te plannen."
Ja Mevrouw van der Laan, dat is helemaal waar. Maar dan moet u dus niet net die "goede programma's" afschaffen! En om dan met een denderend excuus aan te komen als "ik heb gemerkt dat ik voor dat plan een Kamermeerderheid heb", zoals zij haar apologie afsloot, maakt het helemaal om een punthoofd van te krijgen.
Van der Laan is overigens niet de enige die de schijnlogica hiervan stug volhoudt. De D'66, op Pechtold na geheel voorzien van een collegium ja-knikkers waar Texaanse oliebaronnen nog jaloers op zouden zijn, verklaart bij monde van het Kamerlid Bakker: "ik tel mijn zegeningen nadat er jarenlang geen beweging heeft gezeten in dit dossier. Ik constateer dat er erg veel grachtengordelverontwaardiging is over het verdwijnen van de NPS." Dat programmering verdwijnt en dat mensen daar boos over zijn ("grachtengordelverontwaardiging") is inderdaad geen probleem, meneer Bakker, zolang er maar "beweging in zit"! Liever beweging achteruit dan stilstand is kennelijk het devies. Ik stel dan ook voor meneer Bakker en de rest van de D'66 de Gouden Lemming uit te reiken, ook een dier dat een legendarische behoefte heeft aan "beweging", ongeacht wat dit voor hun eigen levensverwachting te betekenen heeft. Het zal dan ook niemand verbazen dat net als de lemmings ook de D'66 te lijden heeft onder al die beweging die er in zit: in de laatste peilingen dalen ze van zes naar vijf zetels.
Pechtold en de terroristen
Minister Pechtold liet zich weer van zijn beste kant zien. In dagblad Trouw schreef hij een opiniestuk waarin hij waarschuwde dat de dreiging van terrorisme wordt overdreven en dat het kabinet hiervan misbruik heeft gemaakt om geheel onnodige burgerrechten-beperkende maatregelen door te voeren. Zo noemde hij de bewaarplicht van computer- en telefoongegevens, maar ook bijvoorbeeld de nationale ID-plicht. Volgens Pechtold nemen we dagelijks in het verkeer ook risico's, dus waarom is het dan bij terrorisme zo onacceptabel om dat ook te doen?
Nu ben ik normaal niet erg onder de indruk van D'66-ministers en moet ik ook van die partij niets hebben, maar dit verdient toch wel een lofbetuiging. Tenslotte is dit zowaar de eerste keer in tien jaar dat de D'66 iemand hebben aangesteld die durft tegen de kabinetslijn in te gaan, maar bovendien steunen de cijfers zijn betoog ook: de afgelopen vijf jaar zijn er zo'n 4500 mensen in Nederland in het verkeer gedood, meestal door alcoholgebruik bij hen of hun aanrijders. Hoeveel mensen zijn er in dezelfde periode in Nederland door terrorisme gedood? Juist, geen een.
Terecht heeft Minister Donner, altijd op te bres voor beperkingen van burgerrechten waar mogelijk, zich het stilzwijgend verwijt van Pechtold ernstig aangetrokken. NRC Handelsblad rapporteerde dat hij heeft verklaard dat "Pechtold zich geen zorgen hoeft te maken".
Nee meneer Pechtold, gaat u maar rustig slapen! De terroristen kunnen zich in Nederland niet vertonen want dan kan de wijkagent hen om hun rijbewijs vragen als ze lawaai maken! En als ze porno opzoeken op internet dan kan de Minister dat na enige maanden aan procedures zó natrekken! Donner heeft dus de zaak onder controle. Of misschien is het beter te zeggen dat hij "de boel bij elkaar houdt"?
Monday, September 05, 2005
Ter Inleiding
Het Nederlandstalige kleine broertje van mijn essay-blog op mccaine.blogspot.com. Dit moet gaan dienen om wat losse stukjes, commentaar, polemieken en dergelijke kwijt te kunnen en waar ik verder maar zin in heb. Of ik er veel gebruik van zal maken weet ik niet, dat moet nog blijken. Hopelijk leidt dit wat mijzelf betreft tot een vermindering van de writer's block, en wat de (Nederlandstalige) lezer betreft tot enige lering en/of vermaak.
De titel is afkomstig van de Franse homosexuele anarchist Daniel Guérin (1904-1988). Zijn tweedelige serie biografieën van beroemde anarchisten, gebundeld onder de titel Ni Dieu Ni Maître (in buitenlandse edities meestal in meervoud) is een ondergewaardeerd genoegen voor de progressieve lezer, en een van de meest overtuigende verdedigingen van reëel anarchisme, of anarchisme-communisme, in zowel moderne als verleden tijd. Daar vallen natuurlijk kanttekeningen bij te plaatsen, maar toch niet zodanig dat het anders dan een inspiratie genoemd kan worden. Hoe het ook zij, de frase is mij altijd bijgebleven als de perfecte tegenhanger van het even sterke "Socialisme: Utopisch en Wetenschappelijk" van Friedrich Engels (1820-1895), en daarom moeten in feite beiden als titels voor ieder mijn gedachtengangen worden beschouwd.
Zoals daaruit wel duidelijk zal zijn kan ik niet goed kiezen, politiek gezien, tussen sociaal-democratie, communisme of anarchisme, en het is ook in die context dat ik me bezighoud met kwesties van politiek, filosofie en economie. De meer doorwrochte (of dat hoop ik dan) essays in dit kader staan op de internationale (Engelse) versie van de blog, maar hier komt het directere Nederlandse commentaar, denk ik. Bij deze.
PS: De codering van deze website is Unicode (UTF-8).
